Ferdinand Climent Sablier en latín.

A raíz de una lectura que realicé en octubre de 2014 en la Universidad Industrial de Santander, de Bucaramanga, Colombia, un grupo de estudiantes eligió este poema de "Cronicas de muertes dudosas" para traducirlo y presentarlo como trabajo práctico de sus estudios de latín en esa Universidad. He aquí el resultado. El texto en castellano puede leerse acá


Ferdinand Climent Sablier 
Carmen de Patagones, 18 de agosto de 1932 

Non video per certum qua tutela esset capax auxiliandi

In sua calamitate hos artífices. Non est facilis convincere eos

Deserendi artem quem eis dam alimentum et pecuniam

Bernardino Ramazzini
Morbis artificum diatriba MCCDIII

Si potestis spectare intus seminum temporis

Atque dicere quod granum crescat

Et qualis non, facite me, tunc. Me,

Quem non peto nec terreo vestras gratias nec vestrum odium
William Shakespeare
Macbeth

I

Filius fabri horologiorum fili 

Fabri horologiorum fili 

Fabri horologiorum 

Ferdinand Climent Sablier 

Relinquit Ginebra iam vetus  

Cum sua turma instrumentorum

Et su mensa ligni. 

Et suos ducenti horologia

Mutos et mortes.

Emergit exilium Fernandind 

Persecutatus per blasfemiam 

Et humilitationem publicam: 

Non est locus in pacifica Suiza

Ad occisor horologiorum.

(Per vías ex Patagones:
ferdi - nand
ferdi - nand 
ferdi - nand

Eum sequuntur voces mortuum 

Quas damnavit in sua officina 

Ex rue Malagnue
Latero ecclesiae rusa) 

Infelix episodium nobilis artificis 

Occisorem numerosum horologiorum
Acontecit vesperi 

Millium noncenti duodeviginti 

Dum ambulat alacrrem

Ad suum conventus unique septem manem  

In domo meretricum 

Ex Domina Laforge: 

Una simplex petra in calceo 

Fuit sua Sarajevo única.

Quaerit scamnum oris ex Ródano: 

Unicus posibilis 

Est occupatus per vetus caecum 

Et iuvenis quem recognoscit
Ut suo próximo ex Rue Malagnue.

Loquuntur unum istorum linguas acres septentrionalis, 

Sic qui non ei praeccupat 

Traicidere per loquens dum escusit 

Calceum materiae. 

“Sunt equalissimi – se dicit Fernandind –

Quasi se dicerem qui sunt ídem: 

Duas oras vitae,

Pons super mare temporis”

Et illum, suus primus cogitatio 

Non metitus per anchoras 

Nec globosas aeris  

Fuit sus perditio. 

Sine dare se numerum 

Volvitur super suis passubus 

Intra in sua domo 

Deflagrat ignem 

Aperit unum vinum 

Qui fuit sui avi 

Et per primam vicem se sidet ad cogitare 

In materia prima

Quam dedit comendi suam parentes 

Per ducenti annos aut magis:

Sed tempus est unum mare?

Cum suos fluctus et suas undas?

Cum suo pauco alimento putrefacto?  

Cum suo pulve fulgore? 

Cum suo profundo metito in monstris?

Mendacium, mendacium, clamat Ferdinand

Dum aperit unum absinthium 

Antea ex interdictione: 

Tempus est mundus ut unam bisectricem 

Non habet profundum nec augustum 

Ne tres millia dentes ad vulnerare carnem 

Et ne fulget ne suffocat: tempus solus scit traicidere.

Sed tunc tempus est flumen? 

Cum su ora et suo alveo limi? 

Cum suo pisce cum pillis? 

Cum suo odore ex ebrio? 

Cum se célere cicatrice?

Blasfemia, blasfemia - dicit Ferdinand

Dum saltat circa officina 

Ubi sperant ducenti horologia-  

Tempus est rectum et tenerum 

Ut adolescente venite per deum 

Tempus non dubitat 

Secundum proclives spatii 

Ne rigat pedes herbae innutilis

littorum 

ne refert ei qui descendit duas vices eaedem flumini: 

Heraclito ego te cacate – cantat Ferdinand 

Cum melodiis ex Marsellesa

Ferdi – nand 
Ferdi – nand
Ferdi – nand 

dicunt ducenti horologia mutos

cum aure atento per absinthium

Ferdinand Climent Sablier 

Se preparat audiendum:

Ferdi -nand -
Ferdi - nand -
Ferdi - nand

Ah, me vocant – dicit Ferdinand –

Videmus qui habent ad dicere 

Hi filiculi noctus temporis

terruendum 

vadet usque officina 

vastat fortunam
ponit super mensa horologium iudicis

(qui finit faciendi)
restat ei operculum

et per primam vicem  

globosae

et fragmenta metalli  

se ei apparent ut sunt:

Alvearium bestiolarum aurearum.

Non est terribilis quommo pungunt et pungunt
Ullo tantum silentioso et translucido 

Quommo traicit temporis?

-dicit inter dentes Ferdinand 

Et sine vocatus dat terribilis ictus 

Cum fondo vini.

Ponit latero ossium  

Horologium arenae sui bisavi 

Symbolum parentum et officium. 

Arena caedit ut flumen rectum.
Hoc horologium etsi mentitur- masculla Ferdinand  

Tempus non est factum seminum 

Et minus arenae 

Qui se potest satere horum granorum? 

Unus sollicitudo? 

Hoc est ad vos tempus? 

Destrutio unae petrae 

Misceta cum pelle cameli?

Volat horologium arenae adversus officina. 

Ferdinand videt dissultio speculi 

In modo lento:

Est domnum temporis –se dicit- 

Tempus me est dandum florem.

Ferdi – nand
Ferdi - nand 
Ferdi - nand 

-dicit centum nongenti et novem horologia- 

- Iam eo – dicit Ferdinand.

Ceter emergit in papyris:

Unus faber horologii insanus, 

Cum multa pecunia laboris, 

Ferit in manu magnum florem 

Facta anchorae et fragmenti horologii.

Facit claudere lupanarem  

(Per médium pecuniam suae fortunae)

Ei dat florem aurei et aeris dominam  

Et se cubit cum totis pupilis cito. 

Adornat mammas cum fragmenta mettalli 

Texit capillum pubicum cum acubus parvas 

Pingit stellas exgemmis presiosis 

Super tergo egyptiae

Et habet secundum testibus peritis et confiabilibus,

Melliore voluptate agri Gali.                                            


II.

Ferdinand Climent Sablier partem sollicitudinem 

In prima cymba quam invenit. 

In medio maris

Ferdinand se consolatur 

Cogitandum in Patagonia: 

bestia plana et fera, 

solicitudo ex anno luce, 

tela centi acierum 

Et campo libero horologiorum.

Ex ora, ad suam quaestionem,

Eum primum qui videt 

Est turris binae ex Carmen de Patagones,

Duo digitus impudicos  

In gutture caeli, 

Et iste horologium insultandum tempus, 

Qui es ut insultare Deum.

Sed bonus deus non habet tempus 

Occupendo ex Ferdinand, 

Et illic ambulat Ferdinand sine laetitia

Ascendendum et descendendum
Viae cum petris
Et unique arena est ut unam horam
que dice ferdi – nand 

qui dicit ferdi – nand 

In aciebus firmes de artritis,

Semper oculus artificis

Huc supra
Sine perdidere ei passus

Dat ei assectactiones 

Dat ei assectactiones
tic
tac 

ferdi
nand 

et Ferdinand se doleat  

temporis amputus ut carnem 

et odiat magis quam numquam istas acus 

Plenissimas adepis.

Ferdinand quasi non laborat: 

Vivit suas parcimonias

Et venditionis quadrorum 

Factae de fragmentis horologii.

Diez eum venit Semper foris turrium. 

Delectat ei videre amantes 

Iacere Pecuniam et cupiditates flumini Nigro

Ex novo ponte ferri.  

Pecunia se mergunt ut fulgores aeris 

Cupiditates emergunt paucum magis.

Vicis ápex ovium decussat pontem:
ferdi – naaaand  

et Ferdinand eas narrat

per non sentiré horas, 

Duras ungues. 

Sed quattuordecim anni tistis digni 

No finiunt

Quiescendo insaniam sacram:  

Ferdinand se amavit 

(Omnes horologia mortes 

Ei resurrexerunt in pectore)

Retro mensae

mulierem Angelica

tocotoc 

claudit epistulas quas Ferdinand 

se mittebat sibi 

cum carminibus 

ea:

eam vestis noctis graecae 

eam odulorum aeternos 

eam capillorum ut flumini nigro 

eam carnis albae et blandi lei.  (1)

patitur malae carminis, Ferdinand 

sed magis patitur amoris: 

omnes dies 

tetigit
toc 

huc vadent epistulas  

neminis

nemini  

mulierem 

tetigit toc

turres
ferdi nand 

tetigit
toc
sic non est cor quod tolerat.

Est tempus vel ego, se dicit  

et dirimit qui viam brevissimam

corde mulieris 

Transet cor temporis.

Occidere tempus

Vivendo nunc et semper 

Umbrae ex  tuis manibus

Scribit in papyro albo  

Et se vadet in querit

Ex maxime et blasphema 
florum aurearum.

Est noctis et salit Fedinand
Cumsuo morbo 

Et cum suo dolore in ossibus 

Et cum suo malleo 

Et suo instrumento.

Hic sub Patagones 

Rigat sua lumines 

Orae ex cicatrice.  

Suspirat Ferdinand et ascendit 

Malleum adversus globosam  crystalli

sonant 

quinque campanas

et decem millia aeres 

et omnis ei dat in anima:

vacillat

cadit

emerget in mare marium
cogitat rare 

in piscibus cum pillis
et camelli ambulandum river Ródano
et in Regina nigra 

cum suave veste  luctus albi

et in decem millibus meretrices 

pariendum flores
et in decem millibus ovibus 

manducandum alimentum saeculorum 

et in decem millibus iactibus adversus caelum 

et in caelo qui se finit

et in amore que surgit
en un quejido

in gemito 

et in aeternitate qua
nunc scit, 

dura diligentia 

unus
ferdi-nand. 

(1)   RobertoArlt quem cognoscit in MCMLXIII, scribit super Angélica: “…iurat quem solum caecum potest avere viviré foris epistulae ex Patagones, licet in eo se invenit serva Venus afrodita, simulata ex nigra. Quantum viator intrat epistulam ex Patagones et spectat tale serva accipit ut fulgorem et cito, cum se reponit, petit quinque ases in papyro ex medio sextercio et numertae unisquique per servam.”

Carolus Espinosa: perfiles y postales, narrationes historiae parvae ex Viedma rt Patagones, MMVI.