Ferdinand Climent Sablier en latín.

A raíz de una lectura que realicé en octubre de 2014 en la Universidad Industrial de Santander, de Bucaramanga, Colombia, un grupo de estudiantes eligió este poema de "Cronicas de muertes dudosas" para traducirlo y presentarlo como trabajo práctico de sus estudios de latín en esa Universidad. He aquí el resultado. El texto en castellano puede leerse acá


Ferdinand Climent Sablier
 
Carmen de Patagones, 18 de agosto de 1932 


Non video per certum qua tutela esset capax auxiliandi
In sua calamitate hos artífices. Non est facilis convincere eos
Deserendi artem quem eis dam alimentum et pecuniam
Bernardino Ramazzini
Morbis artificum diatriba MCCDIII



Si potestis spectare intus seminum temporis
Atque dicere quod granum crescat
Et qualis non, facite me, tunc. Me,
Quem non peto nec terreo vestras gratias nec vestrum odium
William Shakespeare

Macbeth


I


Filius fabri horologiorum fili 
Fabri horologiorum fili 
Fabri horologiorum 
Ferdinand Climent Sablier 
Relinquit Ginebra iam vetus  
Cum sua turma instrumentorum
Et su mensa ligni. 
Et suos ducenti horologia
Mutos et mortes.


Emergit exilium Fernandind 
Persecutatus per blasfemiam 
Et humilitationem publicam: 
Non est locus in pacifica Suiza
Ad occisor horologiorum.

(Per vías ex Patagones:
ferdi - nand
ferdi - nand 
ferdi - nand


Eum sequuntur voces mortuum 
Quas damnavit in sua officina 
Ex rue Malagnue
Latero ecclesiae rusa) 

Infelix episodium nobilis artificis 
Occisorem numerosum horologiorum
Acontecit vesperi 
Millium noncenti duodeviginti 
Dum ambulat alacrrem
Ad suum conventus unique septem manem  
In domo meretricum 
Ex Domina Laforge: 
Una simplex petra in calceo 
Fuit sua Sarajevo única.

Quaerit scamnum oris ex Ródano: 
Unicus posibilis 
Est occupatus per vetus caecum 
Et iuvenis quem recognoscit
Ut suo próximo ex Rue Malagnue.
Loquuntur unum istorum linguas acres septentrionalis, 
Sic qui non ei praeccupat 
Traicidere per loquens dum escusit 
Calceum materiae. 
“Sunt equalissimi – se dicit Fernandind –
Quasi se dicerem qui sunt ídem: 
Duas oras vitae,
Pons super mare temporis

Et illum, suus primus cogitatio 
Non metitus per anchoras 
Nec globosas aeris  
Fuit sus perditio. 
Sine dare se numerum 
Volvitur super suis passubus 
Intra in sua domo 
Deflagrat ignem 
Aperit unum vinum 
Qui fuit sui avi 
Et per primam vicem se sidet ad cogitare 
In materia prima
Quam dedit comendi suam parentes 
Per ducenti annos aut magis:



Sed tempus est unum mare?
Cum suos fluctus et suas undas?
Cum suo pauco alimento putrefacto?  
Cum suo pulve fulgore? 
Cum suo profundo metito in monstris?

Mendacium, mendacium, clamat Ferdinand
Dum aperit unum absinthium 
Antea ex interdictione: 
Tempus est mundus ut unam bisectricem 
Non habet profundum nec augustum 
Ne tres millia dentes ad vulnerare carnem 
Et ne fulget ne suffocat: tempus solus scit traicidere.

Sed tunc tempus est flumen? 
Cum su ora et suo alveo limi? 
Cum suo pisce cum pillis? 
Cum suo odore ex ebrio? 
Cum se célere cicatrice?

Blasfemia, blasfemia - dicit Ferdinand
Dum saltat circa officina 
Ubi sperant ducenti horologia-  
Tempus est rectum et tenerum 
Ut adolescente venite per deum 
Tempus non dubitat 
Secundum proclives spatii 
Ne rigat pedes herbae innutilis
littorum 
ne refert ei qui descendit duas vices eaedem flumini: 
Heraclito ego te cacate – cantat Ferdinand 
Cum melodiis ex Marsellesa

Ferdi – nand 
Ferdi – nand

Ferdi – nand 
dicunt ducenti horologia mutos

cum aure atento per absinthium
Ferdinand Climent Sablier 
Se preparat audiendum:

Ferdi -nand -
Ferdi - nand -
Ferdi - nand


Ah, me vocant – dicit Ferdinand –
Videmus qui habent ad dicere 
Hi filiculi noctus temporis

terruendum 
vadet usque officina 
vastat fortunam
ponit super mensa horologium iudicis
(qui finit faciendi)
restat ei operculum
et per primam vicem  
globosae
et fragmenta metalli  
se ei apparent ut sunt:
Alvearium bestiolarum aurearum.

Non est terribilis quommo pungunt et pungunt
Ullo tantum silentioso et translucido 
Quommo traicit temporis?
-dicit inter dentes Ferdinand 
Et sine vocatus dat terribilis ictus 
Cum fondo vini.

Ponit latero ossium  
Horologium arenae sui bisavi 
Symbolum parentum et officium. 
Arena caedit ut flumen rectum.
Hoc horologium etsi mentitur- masculla Ferdinand  
Tempus non est factum seminum 
Et minus arenae 
Qui se potest satere horum granorum? 
Unus sollicitudo? 
Hoc est ad vos tempus? 
Destrutio unae petrae 
Misceta cum pelle cameli?

Volat horologium arenae adversus officina. 
Ferdinand videt dissultio speculi 
In modo lento:
Est domnum temporis –se dicit- 
Tempus me est dandum florem.



Ferdi – nand
Ferdi - nand 
Ferdi - nand
 
-dicit centum nongenti et novem horologia- 
- Iam eo – dicit Ferdinand.

Ceter emergit in papyris:
Unus faber horologii insanus, 
Cum multa pecunia laboris, 
Ferit in manu magnum florem 
Facta anchorae et fragmenti horologii.
Facit claudere lupanarem  
(Per médium pecuniam suae fortunae)
Ei dat florem aurei et aeris dominam  
Et se cubit cum totis pupilis cito. 
Adornat mammas cum fragmenta mettalli 
Texit capillum pubicum cum acubus parvas 
Pingit stellas exgemmis presiosis 
Super tergo egyptiae
Et habet secundum testibus peritis et confiabilibus,
Melliore voluptate agri Gali.                                            


II.

Ferdinand Climent Sablier partem sollicitudinem 
In prima cymba quam invenit. 
In medio maris
Ferdinand se consolatur 
Cogitandum in Patagonia: 
bestia plana et fera, 
solicitudo ex anno luce, 
tela centi acierum 
Et campo libero horologiorum.

Ex ora, ad suam quaestionem,
Eum primum qui videt 
Est turris binae ex Carmen de Patagones,
Duo digitus impudicos  
In gutture caeli, 
Et iste horologium insultandum tempus, 
Qui es ut insultare Deum.





Sed bonus deus non habet tempus 
Occupendo ex Ferdinand, 
Et illic ambulat Ferdinand sine laetitia
Ascendendum et descendendum
Viae cum petris
Et unique arena est ut unam horam
que dice ferdi – nand 
qui dicit ferdi – nand 
In aciebus firmes de artritis,
Semper oculus artificis
Huc supra
Sine perdidere ei passus
Dat ei assectactiones 
Dat ei assectactiones
tic
tac 
ferdi
nand 
et Ferdinand se doleat  
temporis amputus ut carnem 
et odiat magis quam numquam istas acus 
Plenissimas adepis.

Ferdinand quasi non laborat: 
Vivit suas parcimonias
Et venditionis quadrorum 
Factae de fragmentis horologii.

Diez eum venit Semper foris turrium. 
Delectat ei videre amantes 
Iacere Pecuniam et cupiditates flumini Nigro
Ex novo ponte ferri.  
Pecunia se mergunt ut fulgores aeris 
Cupiditates emergunt paucum magis.
Vicis ápex ovium decussat pontem:
ferdi – naaaand  
et Ferdinand eas narrat
per non sentiré horas, 
Duras ungues. 

Sed quattuordecim anni tistis digni 
No finiunt
Quiescendo insaniam sacram:  
Ferdinand se amavit 



(Omnes horologia mortes 
Ei resurrexerunt in pectore)

Retro mensae
mulierem Angelica
tocotoc 
claudit epistulas quas Ferdinand 
se mittebat sibi 
cum carminibus 
ea:

eam vestis noctis graecae 
eam odulorum aeternos 
eam capillorum ut flumini nigro 
eam carnis albae et blandi lei.  (1)

patitur malae carminis, Ferdinand 
sed magis patitur amoris: 
omnes dies 
tetigit
toc 
huc vadent epistulas  
neminis
nemini  
mulierem 
tetigit toc
turres
ferdi nand 
tetigit
toc
sic non est cor quod tolerat.

Est tempus vel ego, se dicit  
et dirimit qui viam brevissimam
corde mulieris 
Transet cor temporis.

Occidere tempus
Vivendo nunc et semper 
Umbrae ex  tuis manibus
Scribit in papyro albo  
Et se vadet in querit
Ex maxime et blasphema 
florum aurearum.


Est noctis et salit Fedinand
Cumsuo morbo 
Et cum suo dolore in ossibus 
Et cum suo malleo 
Et suo instrumento.

Hic sub Patagones 
Rigat sua lumines 
Orae ex cicatrice.  
Suspirat Ferdinand et ascendit 
Malleum adversus globosam  crystalli
sonant 
quinque campanas
et decem millia aeres 
et omnis ei dat in anima:
vacillat
cadit
emerget in mare marium
cogitat rare 
in piscibus cum pillis
et camelli ambulandum river Ródano
et in Regina nigra 
cum suave veste  luctus albi
et in decem millibus meretrices 
pariendum flores
et in decem millibus ovibus 
manducandum alimentum saeculorum 
et in decem millibus iactibus adversus caelum 
et in caelo qui se finit
et in amore que surgit
en un quejido
in gemito 
et in aeternitate qua
nunc scit, 
dura diligentia 
unus
ferdi-nand. 

(1)   RobertoArlt quem cognoscit in MCMLXIII, scribit super Angélica: “…iurat quem solum caecum potest avere viviré foris epistulae ex Patagones, licet in eo se invenit serva Venus afrodita, simulata ex nigra. Quantum viator intrat epistulam ex Patagones et spectat tale serva accipit ut fulgorem et cito, cum se reponit, petit quinque ases in papyro ex medio sextercio et numertae unisquique per servam.”


Carolus Espinosa: perfiles y postales, narrationes historiae parvae ex Viedma rt Patagones, MMVI.

No hay comentarios: